Stem
Vandaag, 17 maart, mogen wij onze stem laten horen.
Een kans om invloed te hebben op welke koers we moeten varen. We praten, discussiëren en oordelen al een jaar lang of het kabinet ons wel goed door deze crisis leidt. Dus nu is de tijd om ze de mogelijkheid te geven om door te gaan of om een andere partij de kans te geven om het anders of beter te doen.
Als een politici spreekt, wordt verteld welke koers gevaren moet worden. Wat beter moet en wat anders kan.
Ik las een artikel dat veel mensen niet eens echt goed luisteren naar de inhoud, maar naar de stem. De toon, de variatie, de hoogte, de kracht en de energie.
Dit herken ik wel. Als ik moet luisteren naar een monotoon verhaal, haak ik af. En zo kan ik nog wel een paar andere voorbeelden geven, van variaties die ik niet prettig vind, maar dat is en blijft erg persoonlijk. Ook mijn stem heeft een persoonlijke kleur.
Ooit was ik in het Leijenburg ziekenhuis net klaar met een bevalling en stond op punt om weg te gaan, toen een verpleegkundige mij aan mijn mouw trok.
Ze zei: “Astrid, kun jij voor mij even bij een mevrouw kijken die op verloskamer 3 ligt? Haar eigen verloskundige staat vast bij een andere bevalling en kan haar achterwacht niet bereiken. Ze heeft het erg zwaar. Ik denk dat de baby bijna komt.” Tuurlijk, zei ik.
Op verloskamer 3 werd hard gewerkt. De dame stond voorovergebogen, hangend in de kussens. Met hevige weeën. Met mijn koele hand op haar onderrug, zei ik: Hoi, ik ben Astrid. Ik zie dat je het zwaar hebt. Ik kom je helpen. Het komt goed. Ze zei: Ik ken jou! . Ik zei: Echt? leuk! Ik hoor graag waarvan, maar we gaan eerst een baby krijgen. Binnen 15 minuten had ze een mooi jongetje op haar buik. Toen alles achter de rug was en ik nog even naast haar bed zat met een kop koffie vroeg ik waar ze me nou van kende. Ze zei: ik herkende je gelijk aan je stem. We hebben bij elkaar in de klas gezeten op de lagere school en ik herkende je gelijk. Heel bijzonder want dit was wel 20 jaar geleden!
Vandaag, 17 maart ben ik ook nog eens jarig. Vorig jaar stond op 13 maart mijn koffer al gepakt voor vertrek op 14 maart. We zouden mijn verjaardag in Marrakesh vieren. Na de halve nacht wikken en wegen hebben we besloten niet in het vliegtuig te stappen. De lockdown hing in de lucht en we durfden het risico niet aan vast te zitten in Marokko. Gelukkig hebben we de goede keuze gemaakt, anders hadden we 8 weken vast gezeten in Marokko.
Dit jaar, geen grootse plannen. Met het eigen gezin koffie met gebak, een wijntje met een hapje.
En stemmen natuurlijk.
Als mijn stem na 20 jaar nog herkent wordt, dan moet ik ‘m ook nu maar laten horen.
Astrid Reitsma, verloskundige
17 maart 2021 © In ’t Wateringse Verloskundigen