De juf
De vakantie is weer voorbij en we zijn weer enigszins in het ritme.
School, werk, sport en alle clubjes zijn weer begonnen. Zwangerschappen en bevallingen gaan gewoon door en het was een drukke zomer voor de thuisblijvers in onze praktijk. Ook wij gingen op vakantie. Iedereen moet opladen natuurlijk, maar we gingen min of meer om de beurt.
Toch vind ik het persoonlijk in de zomer niet heel vermoeiend. De dagen zijn lang door het lange licht en op je vrije dag kun je toch even lekker naar het strand of een terrasje pakken. Het was immers prachtig weer deze zomer. Svp niet klagen over het weer, want we hebben zomers gehad dat mensen wegspoelden op campings en truien aan moesten.
Ook ik ging op vakantie. Voorlopig voor het laatst met het hele gezin, dus het moest een speciale bestemming worden. Dat werd Zuid-Afrika.
Prachtig land. We zagen 4 van de “big 5”. We zagen daarnaast nog heel veel andere dieren, mooie natuur en prachtige stranden aan de Indische oceaan. (met haaien, walvissen en dolfijnen).
Maar ik zag ook veel armoede. Hutjes met golfplaten en volle waslijnen ernaast, als bewijs dat er echt mensen wonen. Vele schoolkinderen die hele einden moesten lopen naar hun “huis”, waar ongetwijfeld klusjes wachtten want er zijn vele monden te voeden.
Vele wegen waren slecht en na 20 uur in de avond kon je beter niet meer “de straat op”. In verband met loslopende “hippo’s” en mogelijke criminaliteit.
We zagen ook echt veel Nederlanders. Je hoeft ze niet eens te horen praten. Je herkent ze (en zij ons) van een afstandje. De kleding is vooral comfortabel, niet te elegant. Geruite shirts op korte broeken met handige zakken. We dragen sneakers onder jurkjes. Jongens hebben steevast voetbalshirtjes van hun favoriete club en we zijn lang. We zijn de langste mensen op de wereld.
En de meesten van ons zijn aardig en lief. Wie o wie heeft de liefste juf van groep 6 op school?
Ik ging naar de toilet bij het strand en daar zat een hoogzwangere (ik denk 38 weken) toilet juf aan een tafeltje. Bij haar zat een jongetje van een jaar of 9, te ploeteren boven zijn huiswerk. Zijn mama was duidelijk te moe om hem te helpen. Ze had waarschijnlijk de toilet ook al een tijdje niet meer nagelopen, want heel schoon was het niet. Toen ik mijn handen (extra) aan het wassen was, hoorde ik met een Nederlands accent zeggen: Hi! I am a teacher in the Netherlands. I teach children with the same age as your son. Maybe I can help?
Deze lieve Nederlandse juf pakte er een stoel bij en ik hoorde haar zeggen: where do we start?
In een split second dacht ik nog iets te kunnen toevoegen aan het tafereel. Ik zou kunnen aanschuiven en wat adviezen kunnen geven over bekkenpijn en een geboorteplan kunnen bespreken. Maar het leek me iets to much en overbodig.
Terug op het terras herkende ik gelijk de rest van de Nederlandse familie van de groep 6 juf. ( de blonde koppies, geruite shirts en stevige comfortabele sandalen).
Ze vroegen zich overduidelijk af waar mama bleef. Ik heb het gelaten.
Als ze hun moeder een beetje kennen, zouden ze vast wel weten dat ze een stukje verderop een klein jongetje aan het helpen is met zijn sommen.
Astrid Reitsma, verloskundige
© 05-10-2022 In ’t Wateringse Verloskundigen