Elviskinderen
Een van mijn dierbaarste foto’s van mij tijdens een bevalling is de foto van Iris, mij en haar baby .
Dit is mijn dierbaarste foto en ook een van mooiste herinneringen : de geboorte van Liv op 16 april 2009 en 3 jaar later de geboorte van Jens. Liv en Jens zijn het tweede en derde kindje van Iris en Maurice. Fien is hun grote zus. Echter Fien zal altijd het kleine meisje blijven. Fien werd stilgeboren. Het verdriet en gemis is groot. Na Fien werd Liv geboren en als ik Liv als klein meisje zag vroeg ik me wel eens af, zou ze op haar grote zus lijken?
In de afgelopen 28 jaar is een stilgeboorte af en toe op mijn pad gekomen. Soms was het kindje niet helemaal gezond maar vaak, zoals bij Fien was het een puntgaaf, mooi kindje en bleven we voor altijd met onbeantwoorde vragen over.
Iedereen kan zich voorstellen dat zo’n verlies een grote impact heeft op de ouders en het hele gezin. Ook op de broertjes en zusjes die er na komen.
Mijn oma heeft haar eerste kindje verloren op 3 -jarige leeftijd aan verdrinking en hierdoor heeft mijn moeder nooit leren zwemmen want de angst voor water was groot.
Laatst kwam een jonge dame bij mij voor controle en ze nam haar moeder mee. Ik herkende haar moeder gelijk en zij mij ook. Toen we even kort alleen waren, vroeg ik haar of ze het lastig vond om mij te zien en ze begon te huilen. Het verdriet was nog steeds rauw .
En omdat het verdriet altijd bij ouders blijft, kan dit wel effect hebben op de kindjes die erna komen. Alsof ze iets goed moeten maken. Voor dit fenomeen is nu een nieuwe term. De Elviskinderen.
Toen ik deze term voorbij zag komen, dacht ik : dit is toch niet nieuw? Dit is van alle tijden.
En misschien is het ook wel zo dat sommige kinderen in hun jeugd last hebben gehad van het verdriet van hun ouders. En als dat zo is dan is erkenning hiervoor heel goed en hulp van een psycholoog belangrijk.
Ik kan in ieder geval wel zeggen dat toen ik betrokken was bij de nieuwe zwangerschap en rondom de geboorte en de weken erna, ik intens geluk en blijdschap zag met deze wel levende baby.
En bij de geboorte van Liv en Jens was ik ook trots en voelde me bevoorrecht dat ik betrokken mocht zijn. En ook al ben ik nu niet meer betrokken bij hun leven. Ik voel een band.
Zo gewenst zijn als baby, is de mooiste start van het leven van een kind. De geluk explosie die de ouders voelen, zal zo’n baby ook voelen en ervaren.
Astrid Reitsma
januari 2024, © In ’t Wateringse Verloskundigen