Gemberthee met een knuffel

Een kwartiertje voordat mijn spreekuur begint, zit ik een beetje te mijmeren met een kopje gemberthee. Zal ik deze week nog iets schrijven over mijn dagelijkse beslommeringen? Zit überhaupt iemand daar nog op te wachten als er aan de andere kant van de wereld vrouwen een baby moeten krijgen tussen de raketten en couveuses niet meer werken omdat de stroom is afgesloten?

Ondertussen hoor ik mijn eerste afspraak binnen komen en zet ik de knop om. Want ook zij heeft recht op mijn positieve aandacht. Een “oude bekende” want ze was al 6x eerder bij ons in de praktijk. En hoe mooi helpt ze mij, onwetend van mijn gedachtes, erover heen. Want wat is ze blij met dit kindje in haar buik. Onverwachts na 7 jaar toch nog een baby. Testen hoeft ze niet, deze baby mag zijn wat hij is. Ze hoeft zelfs niet te weten wat het geslacht is. En omdat ze niet veel medische issues heeft kletsen we de tijd vol met bijpraten.

Na een paar reguliere controles, sluit ik mijn spreekuur af met Dina en haar man. Ze zijn zichtbaar nerveus als ze binnen komen voor hun eerste echo. Het verdriet van hun miskraam vorig jaar is er nog en ze durven zich nog niet te hechten aan deze nieuwe zwangerschap. We gaan gauw kijken en kijken vol bewondering naar een baby in wording van 1 cm, met een kloppend hartje. We zouden er wel de hele dag naar kunnen kijken, maar we hebben ook nog tijd nodig om te praten.

Ik leg hen in het Engels uit wat de mogelijkheden zijn voor prenatale testen. Ze vragen me wat ik adviseer. Ik adviseer niets. Ze mogen zelf kiezen. Kiezen wat het beste bij hen past. Er is geen goed of fout. Maar er is nog veel tijd. Als je 7 weken zwanger went hoef je nog geen keuzes te maken. Afsluitend had Dina nog 1 vraag. Wanneer weet ik of ik normaal mag bevallen of dat het met een keizersnee moet. En wanneer zie ik een gynaecoloog?

Ze is overduidelijk nog niet bekend met de Nederlandse geboortezorg en ik leg het haar uit.

Dat ik en mijn collega’s voor haar gaan zorgen en dat ze alleen een gynaecoloog ziet als het medisch nodig is. De meeste niet- Nederlandse zwangere dames moeten wennen aan deze zorg, maar bij Dina verschijnt er een glimlach. Voor vandaag was het even genoeg en we zien elkaar over 3 weken weer.

Bij weggaan vraagt ze aan me: can I give you a hug?

Een half uur later sluit ik de praktijk af en voel me lichter.

Astrid Reitsma

Gemberthee met een knuffel

Van kinderwens tot nieuw leven