Hulde aan de man van Lisette
Het was januari en ijskoud. Zo’n nacht waarbij je blij bent met je fleece pyjama en het liefst om 21u, met je warmtedekentje, onder de wol kruipt.
Alleen ik ging de dienst in:) Ik had met mijn collega afgesproken dat ik om 20u de spoedtelefoon en iPad bij haar thuis zou komen ophalen. Het was nog in mijn pre-kidstijdperk waarbij ik in mijn kleine babyblauwe Aygo rondreed.
Ik stap vlak voor de overdracht in mijn auto en zet de motor aan. Ik wil wegrijden maar het lukt me niet om mijn parkeerplaats af te komen. Oh no, en nu?! Er ligt zoveel sneeuw dat ik met mijn zomerbandjes niet weg kan rijden en volledig wegslib. Na een kort beraad met mijn collega hebben we maar besloten dat ze de telefoon naar mijn privénummer doorschakelt en ik mijn eigen tablet mee zal nemen.
Ok, so far so good, ware het niet dat ik natuurlijk mogelijk wel op pad zou móeten gaan vannacht.. Ik bespreek mijn gameplan met manlief en enigszins gespannen ga ik die avond slapen, totdat de telefoon gaat.
Om 2 uur snachts.
Een kraamvrouw belt me en geeft aan dat haar baby van 5 dagen oud wel erg geel is geworden. Ze werd net wakker voor de voeding en ze schrok een beetje van zijn kleur. Ik heb uitgevraagd hoe het verder met de baby was en ze zei dat zijn hele gezichtje geel is en dat ze het niet erg vertrouwd. Hij is alert, heeft goed gepoept en geplast en zijn temperatuur is dankzij de warme kruikjes prima. De borstvoeding is sinds gisteren echt goed op gang gekomen en hij was die dag al iets aan het groeien. Het beoordelen van een kleur is uiteraard erg lastig via de telefoon/foto en ik merk dat moeder toch nog niet gerustgesteld is. Ik besluit dat ik toch langs moet gaan om zelf te kijken.
Zoals ik eerder die avond met mijn man besproken had, ging hij wel even met me mee op consult..
Ik stap in de auto, hij duwt me uit de parkeerplek en we gaan op pad. Bij iedere bocht staan we doodsangsten uit en we komen bij een klein heuveltje. Mijn man stapt weer uit en duwt ons verder.
Zo gaat dat nog meerdere malen door en na een goed halfuur (wat normaal 7 minuten had gekost) komen we aan op de plaats van bestemming.
Mijn man blijft in de inmiddels warme auto zitten met een muziekje aan en ik ga naar binnen.
De ouders zijn erg blij dat ik er ben en ik kijk in het wiegje en zie een prachtige baby liggen. We kletsen wat over de gedragingen van het jongetje van de afgelopen dag terwijl ik mijn handen verder warm aan een kruik. Om een goed beeld te krijgen van de kleur van de baby wil ik hem toch even volledig uitkleden en ik leg hem op de commode. Hij kijkt helder om zich heen terwijl ik hem met mijn semi-warme handen verder onderzoek. Ik zie inderdaad een geel gelaat, een mooie roze romp en roze slijmvliezen. De baby kijkt goed om zich heen en reageert op mijn stem. In zijn luier zit vooral véél gele ontlasting dus dat zit wel goed.
Ik maak me geen zorgen om het knulletje en ik stel de ouders gerust.
Na verdere uitleg van mijn kant en de belofte dat ik in de ochtend nogmaals even langskom, keer ik terug bij mijn auto.
We gaan weer terug op pad en na wederom een halfuurtje is ons huis in zicht, gelukkig!
We kijken elkaar aan en zijn nog nooit zo blij geweest om heelhuids thuis te komen en willen graag nog een paar uurtjes slaap pakken.
Om stipt 8 uur gaat mijn wekker en ik bel de plaatselijke autodealer. Ze hebben zowaar nog 1 hele set winterbanden liggen die onder mijn babyblauwe Aygo passen. Die zijn voor mij!!
We herhalen het hele riedeltje in de auto samen nog een keer en ik krijg, voor deze keer, met spoed nieuwe bandjes onder mijn auto geplaatst, wat een mazzel!
De rest van de dienst rij ik als een zonnetje door het praktijkgebied, zonder verdere opstoppingen.
Lisette Snijders, verloskundige
07 februari 2021 © In ’t Wateringse Verloskundigen