Nazomer
We zitten in het staartje van de zomer. Nog even een paar dagen genieten van het mooie weer. Nog 100 dagen, De dan is het kerst.
Gelukkig konden alle verloskundigen , om de beurt op vakantie. Mijn collega’s natuurlijk midden in de schoolvakantie in verband met hun kleine kinderen. Ikzelf ging in juni. We gingen naar Andalusië. Liep ik op het Balkon van Europa, hoorde ik van een afstandje.. “Astrid!!!”. Mijn man mompelde: “dat heb jij nou altijd he. Waar we ook zijn. Ja! Ik heb dat vaak. Daar liepen de ouders van Valerie en Lennert. Ontzettend leuk stel, waar ik goede en leuke herinneringen aan heb.
In de geboortezorg piepte en kraakte het. Het Haga ziekenhuis had maar 4 verloskamers open, waardoor we er vaak niet terecht konden. Dat gaf enorme druk op de andere ziekenhuizen in de regio, maar ook op ons. En ook voor de zwangere en haar partner erg vervelend. Je bent aan het bevallen en je verloskundige moet 4 ziekenhuizen bellen om te kijken waar je terecht kan. Gelukkig konden we ook vaak veilig thuis bevallen, maar dat kan niet bij iedereen.
Ook in de kraamzorg was het deze zomer enorm moeilijk. Te weinig kraamverzorgenden voor teveel gezinnen. De meeste gezinnen moesten een zuster delen. De meeste mensen hadden begrip, sommige vonden dat ze “recht” hadden op meer uren, ten koste van anderen. Helaas krijg je niet altijd waar je recht op hebt. Maar echt wel heel vervelend, na bijvoorbeeld een keizersnede of bij voedingsproblemen bij de baby.
Mijn mooiste bevallingen waren deze zomer op 9 en 11 augustus, beide op de Laan van Westlandse Roem. Het was zo warm, maar zo bijzonder en mooi.
Wat ook voor mij persoonlijk erg leuk was, was dat mijn oudste dochter in het Haga op de gynaecologie haar co schap ging lopen. Zo leuk om haar ervaringen te horen. Ik ben trots op haar!
Inmiddels zitten we alweer in september. Ook mijn kinderen gaan de studies weer starten.Mijn jongste dochter begint dit jaar met haar nieuwe opleiding . Vorige week was er een “niet verplichte “ introductie week in Leiden en ze twijfelde of ze er naar toe zou gaan. Ik vertelde haar dat het nooit erger kon zijn dan mijn eigen introductiedag in 1991 op de verloskundige opleiding in Rotterdam.
We hadden ontvangst met groene cocktail-achtige limonade en de organiserende 2 de jaars vertelden dat zo ongeveer vruchtwater eruit zag, als de baby in de buik had gepoept. Vervolgens kregen we een “rondleiding” door het ondergrondse gangenstelsel van het Sint Franciscusgasthuis, wat een dropping bleek te zijn , want de “gids” verdween en we moesten zelf de weg terug vinden. Tot slot, namen ze ons mee naar de Rotterdamse Koopgoot, alwaar een breed spandoek overdwars werd gehouden. Op het spandoek was het vrouwelijk geslachtsorgaan geschilderd en wij, als nieuwe eerste jaars, moesten vanaf de andere kant er door heen klimmen, alwaar we symbolisch werden geboren als student verloskundigen. Dus….
Mijn dochter zei: “ik haak af”, ik leer mijn studie genoten wel kennen als ik echt start. Ook goed. Het is allemaal maar relatief. We moesten dealen met “helaas, geen plek “, te weinig kraamzorg uren en stompzinnige introductie dagen. Het is allemaal weer voorbij en over 100 dagen is het kerst.
Astrid Reitsma, verloskundige
september 2024, © In ’t Wateringse Verloskundigen