Tas
Afgelopen vrijdag had ik spreekuur in Poeldijk. En meestal ga ik na mijn spreekuur gelijk door om boodschappen te doen bij Jumbo Boere.
En voor de ingang van de supermarkt trof ik Liam. Liam bood mij geheel spontaan een leuke tas aan die ik geheel gratis mocht hebben. Het enige wat ik “ervoor moest doen” was: de tas gebruiken voor mijn boodschappen , zodat ik reclame maakte voor de krant waarvoor hij werkte.
En als klap op de vuurpijl vertelde hij dat hij en zijn collega 10 mooie Poeldijkse dames mochten uitkiezen die een speciaal aanbod mochten krijgen.
Ik “kreeg” de krant van vandaag, ik “kreeg” een glossy magazine, ik “kreeg” een speciale editie, ik “kreeg” 3 jaar lang 6 dagen per week de krant bezorgt, ik “kreeg” de digitale versie van de krant. Het enige wat ik daarvoor dan wel terug moest doen, omdat ze toch kosten maken voor al dit geweldigs was iedere week de zaterdag winkelprijs van E 4.55 betalen.
Ik zei: daar is het addertje, Liam. Ik moet dan dus toch betalen voor deze gratis deal. Ik ga het niet doen. Liam moest bijna huilen. Maar waarom niet? Ik zei : omdat ten eerste de bezorging waar ik woon echt dramatisch is en…hij liet mij niet uitspreken. De bezorging? Daar hadden ze wat aan gedaan. Iedere krantenbezorger krijgt na een jaar goed bezorgen 1000 euro bonus!!!
Weten de krantenbezorgers dit ook?
En ten tweede, de belangrijkste reden.. ik wil deze krant niet. Niet gratis, gewoon echt niet.
De tranen rolden bijna over zijn wangen. Hij schatte mij wel in als een moeder van een paar kinderen, dus hij zei: maar mevrouw, u helpt mij ermee met mijn stage. Als u het doet dan krijg ik mijn stagepunten. Mijn moederhart brak, bijna… Ik snap het lieve Liam, maar ik doe het toch niet. Misschien kun je een rondgang maken bij je familie, buren. Net als bij de kinderpostzegels. Opa en oma van Liam willen toch niet dat Liam zijn stagepunten niet haalt?
Maar ik maak het goed met je, zei ik . Ik liep naar mijn auto en ik pakte onze superleuk geïllustreerde praktijktas. Als goedmaker dat ik het NIET deed, gaf ik hem onze leuke tas. Hij keek verbaasd en vroeg: wat moet ik hiermee?
Nou, boodschappen doen! Je krijgt ‘m geheel gratis als je reclame voor ons maakt. “Maar ik woon in Nieuw Vennep”. Geeft niet , lieve Liam, het is daar vast niet zo leuk als in Poeldijk, maar je mag ‘m gewoon hebben. Geheel gratis en voor niets. De arme schat bleef betremmeld staan. Met zijn Telegraaf tasjes in een karretje..
En mochten de andere “mooie Poeldijkse dames” zich herkennen??
Ze mogen geheel gratis en voor niets onze leuke tas af komen halen bij onze praktijk!
Astrid Reitsma, verloskundige.
© 20 juli 2022 In ’t Wateringse Verloskundigen