Voor Angelique en Karin

“Ben je nou weer een column aan het schrijven?” vraagt mijn oudste dochter (20).  “dat leest toch niemand?”. Ik zeg, nee lieverd, je hebt gelijk. Niemand van jouw leeftijd, dat snap ik. En zeker niet jouw vrienden.” Nee, zeg”, vult haar jongere zusje aan. Ik zou me dood schamen als ze het zouden lezen.  Lieve meiden, dat komt me allemaal prima uit. Dan kan ik met gerust hart schrijven over jullie uitspraken, je geboortedag op de elfde van de elfde en jullie vriendjes, die wat mij betreft een 10 moeten zijn. Niemand leest het, dus wat boeit het? “Precies”, beamen de dames.

En misschien hebben ze wel een beetje gelijk. Ik ben geen Heleen van Rooijen, Daphne Deckers of Angela de Jong. Ik vind het gewoon leuk om te delen wat ik en mijn collega’s soms meemaken. En te schrijven over het verdriet van een miskraam, een dienst tijdens een sneeuwstorm of een kerstkind. Gewoon dingen uit het leven, die mensen misschien herkennen .

De jeugd is van insta, snapchat en tiktok. Om ze een beetje bij te houden, waar ze naar kijken heb ik dat ook op mijn telefoon geïnstalleerd. Maar ik blijf een boomer. Wat feitelijk niet klopt, want de boomers zijn van de generatie 40-55. Maar het is voor de jeugd een synoniem voor “ouderwets”.

Intussen komt mijn vader binnen (86). Hij is net bij de huisarts geweest. Hij vertelt me: er was zo’n lief vrouwtje bij de balie. Ze heeft me geholpen met het online maken van een afspraak voor bloedprikken en ze zei ook nog dat ze jou kende. Je hebt haar eerste bevalling gedaan. Zo leuk. Hun zoontje heet ook Jelle. En ze leest de blogverhalen niet op facebook maar in het Poeldijknieuws, waar ze ook geplaatst worden.

De volgende dag ga ik na mijn spreekuur in Poeldijk even langs “tante Toos” in de Voorstraat.
Daar haal ik de wol voor onze gehaakte babymutsjes. Bij het afrekenen zegt Karin  dat ze net “mijn stukje” in Poeldijknieuws heeft gelezen. Bij de koffie. Dat is dan best grappig, want ik heb net gehoord dat niemand het leest.

Dus, zolang ik nog inspiratie heb of dingen meemaak die leuk zijn om te delen schrijf ik af en toe een stukje. Voor Angelique van de huisartsenpraktijk van mijn vader en voor Karin van de wolwinkel.
En na het lezen beland mijn column in de papierbak.
En hoewel ik geen Angela de Jong ben (en ook niet zou willen zijn), is het wel een leuke gedachte dat Angela onderin de kattenbak beland.

Astrid Reitsma, verloskundige.

© 2 maart 2022 In ’t Wateringse Verloskundigen