Waar woont jouw huis?

Ik had eens een  Antilliaanse zwangere. Een hele leuke vrouw die haar kinderen kreeg omringt door vrouwen. Moeder, tante’s, zussen. Haar bevalling was een soort feestje, met hapjes, drankjes en sterke verhalen. Toen ze haar eerste kreeg mocht ik bij het feestje komen. Toen ze haar  tweede kreeg belde ze me midden in de nacht . Nog wat slaperig vroeg ik haar waar het feestje ook al weer plaats vond. Ze zei: je weet toch waar mijn huis woont?  Ik was gelijk wakker en glimlachend ging ik onderweg naar de hapjes en de drankjes.

Sindsdien zeg ik ook het ook wel eens. Je weet toch waar mijn huis woont. Omdat ik het zo’n gezellige uitdrukking vind. Aangezien ik een beelddenker ben, zie ik daar een heel gezellig huisje. Met vrolijke kleuren en heerlijke geuren. Het klinkt alleen zo anders met een Hollandse tongval, waardoor mensen me soms niet begrijpend aankijken.

Afgelopen weekend had ik dienst. En het was een drukke dienst. Met nachtelijke bevallingen, een zieke kraamvrouw, een te geel kind en een zwangere die premature weeën had. Zondagavond, moe maar voldaan reed ik bij de praktijk weg, de dienst overgedragen aan mijn collega.

Zie ik op straat, op de stoeprand een oudere heer zitten. Ik ga naar hem toe en vraag of er iets aan de hand is. Voelt u zich niet goed? Kan ik iemand voor u bellen?  

Er was niets aan de hand; hij was alleen maar moe. Deze 81-jarige heer was vanuit het Wateringse Veld gaan wandelen en in Wateringen merkte hij dat hij zo moe was dat ie niet meer verder kon. Dus was ie maar gaan zitten… op de stoeprand.  Ik vroeg hem waar hij precies woonde. Op de Laan van Wateringse Veld.

En zo belandde er een oude man in mijn auto. Want ik bood hem natuurlijk aan thuis te brengen. Eenmaal aangekomen bij het juiste adres zei meneer: “nee hoor, hier is het helemaal niet”, het is daar aan de overkant… Aan de overkant was het ook niet en langzaam begon het me te dagen. Mede door het feit dat hij in 10 minuten tijd me al 4 keer hetzelfde verhaal had verteld…

Ik zat met een 81 –jarige meneer in de auto die niet meer wist waar zijn huis woonde.

Een aantal keer vroeg ik hem of hij een portefeuille bij zich had waar “iets”in zat met adresgegevens. Maar meneer wilde zijn portefeuille niet laten zien en keek me beschuldigend aan. Alsof ik hem wilde beroven.  Acht kilometer heb ik rondjes over de Laan van Wateringse Veld met hem gereden. Moest ik de politie bellen? Moest ik hem er gewoon uit zetten? Ik heb mijn auto aan de kant gezet en dwingend gezegd dat ik in zijn portefeuille wilde kijken. En Haleluja! Daarin vond ik een brief van het ziekenhuis met zijn adres gegevens. Bijna op vleugeltjes ben ik naar dat adres gereden.

“Ja! Hier is het!” Hier woonde dus zijn huis. De uitdrukking kreeg een andere dimensie.

Iemand vroeg me waarom ik nou al die moeite had gedaan.

Nou. Soms moet je een goede daad doen. Soms bedenk je dat van te voren en soms zit het gewoon op de stoeprand. Mocht het ooit gebeuren dat 1 van mijn ouders ergens loopt te dolen en op straat gaat zitten, hoop ik dat een ander dit ook doet.

Astrid Reitsma, verloskundige       

                  Wateringen 07-01-2022