Waterval
Tijdens mijn visiteronde op een vrijdagmorgen belt mijn collega Lotte vanaf het spreekuur in Poeldijk.
“Je gelooft nooit wat ik zojuist heb meegemaakt”, zegt ze geagiteerd. “Vertel”, zeg ik. Ze vertelt: “ ik heb zojuist vruchtwater staan dweilen in de wachtkamer van de praktijk in Poeldijk”. Ik moet lachen om haar en zeg om een beetje te plagen: oh echt? En, was het vruchtwater helder, beetje roze mag, of was het groen of bruin? . “Helder natuurlijk zegt ze, het was een waterval! . Ik heb haar helemaal gecontroleerd daarna. Alles was goed. “
“Oké”, zeg ik. “ Ik ga vanmiddag even thuis langs voor controle”.
Met een glimlach vervolg ik mijn kraambezoeken. Deze lieve, jonge collega zal nog wel gekkere dingen meemaken in een nog lang verloskundig leven voor de boeg.
Tien minuten later meldt Mo(hamed) zich. “Je gelooft nooit wat er zojuist gebeurd is”.” Vertel” zeg ik opnieuw… Na het hele verhaal opnieuw gehoord te hebben, herhaal ik de instructies die Lotte al gegeven heeft en beloof ik in de middag thuis even langs te komen.
Anderhalf uur later belt Mo weer. Anisa heeft iedere 3 minuten een wee. Hij zegt: “zal ik haar in de auto zetten en naar het ziekenhuis rijden?”. Ik zeg “nee, joh. Ik kom eerste even thuis kijken”. Waarop hij zegt: “ja, maar , vorige keer heb ik het ziekenhuis net aan gered. Toen is de baby bijna in de auto geboren!”. Nu ben ik even volledig in de war. Wat? Vorige keer?
Even gaat door mijn hoofd, hebben wij de anamnese niet goed uitgevraagd? Hoe bedoel je, vorige keer? Dit is toch de eerste baby van Anisa? Zegt Mo: “Ja, klopt. Ik bedoel ook bij mijn ex-vrouw, 19 jaar geleden.” Ik moet weer lachen. Gelukkig ( helaas??) is snel bevallen niet besmettelijk. Ik kom even bij jullie thuis kijken en vandaar uit zien we verder.
Bij thuiscontrole tref ik Anisa (40jaar) met hevige weeën, die begeleid wordt door een klein 80 jarig vrouwtje, haar moeder. Deze dames doen het super. Oma kreeg Anisa ook op haar 40ste en vandaag gaat er een meisje geboren worden. Hoe bijzonder. Ze heeft 2 cm ontsluiting. Er is alle tijd om naar het ziekenhuis te gaan.
Paar uurtjes later tref ik Anisa, Mo en oma in het Haga. Volop in de weeën , het gaat heel goed.
Oma bidt hardop en roept om “doktoren en een keizersnee” voor haar dochter . (Mo vertaalt), maar ondertussen sleept ze haar dochter door de bevalling heen.
En net als in een Berbers dorp gaan we verticaal bevallen. Mo zit achter haar en oma staat ernaast en prevelt constant gebeden. Ik zit er op mijn knieën voor en Anisa werkt hard en krijgt haar meisje vrij vlot in haar armen. Wat er vervolgens gebeurt heb ik nog nooit meegemaakt in mijn 27 jarige loopbaan.. Anisa collabeert op de baarkruk. Ze is echt niet aanspreekbaar . MAAR het enige wat niet collabeert zijn haar armen om haar dochtertje heen. Om haar op het bed te helpen, moet ik echt haar baby uit haar veilige armen wrikken en ik geef het kleine meisje aan oma. Na de ongelofelijke oerkracht van deze mama, komt de ongelofelijke oerkracht van de papa naar boven borrelen. Hij tilt zijn vrouw op (70kg) en legt haar veilig op het bed. Al snel komt Anisa weer bij en zijn we allemaal verwonderd en onder de indruk van ieders bijdrage aan de bijzondere geboorte van dit kleine meisje. Het was een waterval aan kracht en liefde.
Astrid Reitsma, verloskundige
Maart 2023, © In ’t Wateringse Verloskundigen